خلا

در مدت برگزاری المپیش* گاه و بی گاه پای تلویزیون بودم و در حال لذت بردن از دنیایی از رنگ و هیجان و احساسات و کیفیت(!)

هرچند که همزمان در حال حرص خوردن از حضور کم رمق و کم رنگ و کم تعداد ایران در این جشنواره هم بودم.

و همینطور در حال تعجب کردن از واکنش مدیران بخش ورزش که "هدف ما شرکت در المپیک بوده نه آوردن مدال". واقعا ما با اینهمه جوانمردی در طول تاریخ چه کنیم؟

3-4 روز اخیر چندین بار پیش اومد که بنا به عادت تلویزیون رو روشن می کردم و منتظر دیدن یه مسابقه یا مراسم اهدای مدال می شدم ولی خب خبری از اون دنیای رنگی و آشیانه پرنده و مکعب آب نیست دیگه...

بعد از تمام شدن المپیک با اون اختتامیه بامزه( به خصوص تغییر تم برنامه در انتها از آسیایی به اروپایی و استفاده از نشانه هایی مثل ایستگاه اتوبوس، اتوبوس دو طبقه و چتر که دقیقا ذهن ما رو متوجه انگلیس می کرد)، دچار خلاء شدم و روابط من با تلویزیون داره به همون کدورت سابق بر می گرده!

دارم به این موضوع فکر می کنم پس خود مردم چین، البته بیشتر پکنی ها، که 8 سال با رویای برگزاری المپیک زندگی کرده بودند و با روزمره ای که حتما با المپیک گره خورده بوده، با این خلاء چه خواهند کرد؟

*المپیک در شبکه ARD